گیسو فغفوری به قول خودش هزار سال است که روزنامه‌نگاری کرده و در یکی از روزهایی شبیه این روزهای پر از نگرانی، که البته کمی امیدوارتر از الان بود، قرار شد داور لاک‌پشت پرنده باشد. از همان سال اولی که فهرست لاک‌پشت پرنده منتشر شد، او بود تا کمک کند بهترین‌ها را برای بچه‌ها انتخاب کنیم. داوری لاک‌پشت پرنده و حضور در جلسه‌های از لحظه‌های خوش زندگی ۴۶ ساله‌اش بوده است، هرچند دوست داشته مثل فلیکس به سراسر دنیا سفر کند یا مثل پی‌پی جوراب بلند هرکاری دلش می خواهد بکند. از ته دل دوست داشت می‌توانست مثل شل سیلور استاین ساده بنویسد یا مثل اریش کستنر بچه‌های نوجوان را بشناسد یا مثل هانس کریستین اندرسن همه‌ی افسانه‌ها را دورهم جمع کند. اگر کرونا نبود و این همه اسیر خانه و قرنطینه نبود، دیدن فیلم‌های کارآگاهی و سیاسی در تنهایی برایش بهترین سرگرمی بود. اما حالا آرزوی رفتن به سینما و دیدن هر فیلمی را دارد. حالا که سنش بالاتر رفته است، خاطره‌های بد را بیشتر و بیشتر فراموش کرده و مدام یاد تئاترهایی می‌افتد که در کودکی رفته و کتاب‌هایی که در آن زمان خوانده؛ از ماهی سیاه کوچولو گرفته تا کفش‌هایی برای زهره. برای همین، مدام دنبال خاطره‌سازی برای کودکان امروز است. دنبال این‌که بهترین را برای آنها پیدا و معرفی کند و کاش موفق شود!